Canaris Wilhelm

Wilhelm Canaris (1887-1945) admirał i szef niemieckiej Abwehry – wywiadu wojskowego przy Dowództwie Naczelnym Sił Zbrojnych, urodzony 1 stycznia 1887 roku w miejscowości Aplerbeck, w rodzinie przemysłowca z Westfalii.Ojciec pochodzenia greckiego.

Do cesarskiej marynarki wojennej wstąpił w 1905r. Pod koniec I wojny światowej dowodził okrętem podwodnym na Morzu Śródziemnym, oraz również kierował, różnymi misjami wywiadowczymi we Włoszech i hiszpanii. Od roku 1920 oficer sztabowy marynarki wojennej we flocie bałtyckiej. W późniejszym czasie dowódca okrętu wojennego “Schlesien”. Zaraz po wojnie był współorganizatorem kontrrewolucyjnej bojówki i brał udział w puczu Kappa. Wysoko cenił antywersalski program polityczny Hitlera, a jego patologiczny wręcz lęk przed komunizmem i Rosją znalazł swój wyraz w jawnym popieraniu reakcji w okresie Republiki Weimarskiej. Canaris nie znosił przemocy tłumu i brutalności jaki niósł ze sobą nazizmu, a jego postawa stała się jeszcze bardziej dwuznaczna, kiedy to pierwszego stycznia 1935 roku mianowano go szefem Abwehry, którym pozostał do lutego 1944 roku. Jako szef Abwehry, Wilhelm Canaris okazał się niekompetentnym dyletantem, jego analizy były często chybione, a i zakres posiadanych informacji wywiadowczych na temat wroga znikomy. Canaris był odludkiem i pesymistą, w samotności przeżywał załamania przed każdą poważną operacją wojskową, a po jej sukcesie rozpływał się nad geniuszem Adolfa Hitlera.

Stale gnebiło go niskie poczucie własnej wartości. Jego niechęć do niektórych dziedzin polityki Hitlera, oraz kontakty z działaczami opozycyjnymi nie przeszkadzały mu pełnić obowiązków szefa kontrwywiadu. To on zaproponował takie posunięcia w czasie wojny, jak oznakowanie Żydów żółtą gwiazdą. Posiadał kompletny zakres informacji na temat przestępstw popełnionych przez gestapo i chociaż początkowo sprzeciwiał się metodom stosowanym nagminnie przez SS w Polsce (w szczególności brutalnym prześladowaniom inteligencji, arystokracji i kleru), zobowiązał swych podwładnych do ścisłej współpracy ze służbami bezpieczeństwa Rzeszy.

Ze swoim dawnym uczniem Reinhardem Heydrichem, ostro rywalizował, ale jednocześnie był z nim w bliskich stosunkach sąsiedzkich. W celu ochrony siebie i swoich ludzi przed inwigilacją ze strony SD Canaris zdobył dokument świadczący o rzekomo niearyjskim pochodzeniu Heydricha, lecz kiedy ten zmarł, na jego pogrzebie wygłosił pochwalną mowę, w której nazwał zwierzchnika gestapo

“prawdziwym przyjacielem i wielkim człowiekiem”.

W lutym 1944 roku Canaris został zdymisjonowany przez Hitlera, pod naciskiem SS. Po krótkiej przerwie przeniesiono go na stanowisko szefa Urzędu do spraw Gospodarki Wojennej III Rzeszy.

23 lipca 1944 roku, po nieudanym zamachu na Hitlera, został aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym we Flossenburgu na północ od Monachium, wielokrotnie torturowany i przesłuchiwany przez SS.

5 kwietnia 1945 roku Hitler nakazał egzekucję Canarisa, wyrok został formalnie zatwierdzony przez Trybubał Ludowy. 9 kwietnia 1945 roku, tuż po godzinie 5:30, SS mani zarzucili mu na szyję pętlę ze struny fortepianowej i dusili go powoli, by przedłużyć cierpienia. Po zdjeciu

stryczka zdumieni strażnicy stwierdzili, że Canaris jeszcze żyje, powieszono go więc ponownie. Nastepnie odcieto mu stopy i dłonie, a ciało spalono.