Tajemnica Heinricha Himmlera

Co wydarzyło się grudniowej nocy w lesie pod Luneburgiem w 1945 roku?

Pod osłoną nocy leśna drogą poruszały się dwa samochody. Jednym z nich podróżował major w stanie spoczynku Norman Whittakar. Miał on wskazać ściśle tajne miejsce pochówku Heinricha Himmlera, który został tam pochowany w maju tego samego roku. Co spowodowało że władze brytyjskie zdecydowały o ekshumacji zwłok Heinricha Himmlera jednego z największych zbrodniarzy w dziejach ludzkości w siedem miesięcy po jego pochówku?

Czyżby pojawiły się wątpliwości, czy pogrzebany w lesie człowiek to rzeczywiście Himmler, który według wszelkich dowodów miał popełnić samobójstwo 23 maja 1945 roku?

Bogusław Wołoszański przypomina nam wydarzenia tego okresu oraz postać samego Himmlera, próbuje też znaleźć odpowiedź na wiele nasuwających się pytań, oraz podaje sensacyjne informacje, wydobyte z archiwów.

Himmler nie miał zamiaru ginąć – 4 maja wiedział już o śmierci Hitlera i ukrył się na północy Niemiec, w miejscowości Flensburg. Posiadał już komplet nowych podrobionych dokumentów na nazwisko Heinrich Hitzinger – sierżant policji.

Maksymalnie zmienił wygląd osobisty  i udał się na południe.

Liczył na to, że w powojennym zamieszaniu uda mu się umknąć, na co istniały bardzo duże szanse. Dlaczego jechał akurat na południe? Tego nie da się już ustalić. Jechał w jednej z czterech ciężarówek razem z grupa 15 oficerów SS, wśród których był również jego osobisty lekarz i chirurg, dwaj adiutanci i sekretarz. W Bremervorde, małym miasteczku nad rzeką Oste, uciekinierzy musieli pokonać brytyjski punkt kontrolny. Niestety Brytyjczycy byli czujni. Himmler został aresztowany i przewieziony do obozu w Westertinke, gdzie przyznał się kim jest.

Podczas rewizji w obozie, w kieszeni kurtki Himmlera znaleziono niewielką ampułkę. Więzień twierdził, że to lekarstwo na żołądek, jednak komendant nie miał żadnych wątpliwości: ampułka zawierała cyjanek. Następnego dnia Himmler został przewieziony do obozu pod Luneburgiem. Tam znów poddano go rewizji, nakazując stopniowe rozbieranie się do naga. W pewnym momencie kapitan Clemente Wells nakazał mu, by podszedł do lampy i otworzył usta. Zauważył niebieskawy błysk jakiegoś przedmiotu, który więzień trzymał między policzkiem a kością żuchwową. Domyślił się że to fiolka cyjanku, ale udał, że nic nie zauważył. Po kilku chwilach znów kazał Himmlerowi otworzyć usta i wsunął w nie palec, aby wydobyć podejrzany przedmiot. Odgadując jego zamiar, więzień cofnął  głowę i zagryzł zęby. Po chwili leżał już na podłodze i konał w konwulsjach.

Ciało Himmlera poddano sekcji. Wydawało się wtedy, że ostateczne ustalenie jego tożsamości nie będzie trudne. Lekarze sporządzili szczegółowy szkic i opis uzębienia zbrodniarza. Poza tym w jednym z brytyjskich obozów był profesor Blaschke – dentysta, który leczył Himmlera.

Ponadto Rosjanie przejęli dokumentację stomatologiczną. Zachowały się też odciski jego palców.

Major  Whittaker owinął zwłoki Himmlera dwoma kocami, siatką maskowniczą i obwiązał kablem. Zakopał je w grobie o głębokości około czterech stóp, a grób przykrył gałęziami. Lokalizację mogiły Himmlera znało tylko trzech brytyjskich wojskowych. Zachowano ścisłą tajemnicę, aby mogiła nie stała się miejscem pielgrzymek podwładnych Himmlerowi SS-manów i neonazistów. Dlaczego więc po kilku miesiącach postanowiono aby zwłoki wydobyć?

Dlaczego też wszystkie dokumenty związane ze sprawą śmierci Himmlera zostały utajnione przez rząd brytyjski na sto lat, a więc do 2045 roku? Dlaczego tamtej grudniowej nocy w drugim samochodzie siedział Walter Schelleberg, były szef wywiadu SS, który wcześniej usilnie starał się namówić Himmlera aby ten podjął tajne rokowania z rządem brytyjskim?

Jest jeszcze kilka pytań które zostają bez odpowiedzi:

Jakie powiązania z tą sprawą miał Allan Dulles, późniejszy szef CIA?

Dlaczego w nocy 10 sierpnia 1944 roku samoloty brytyjskie zbombardowały hotel Maison Rouge w Strasburgu, położony daleko od obiektów strategicznych?

Warto zobaczyć to ciekawe widowisko, w którym Bogusław Wołoszański łączy inscenizowane sekwencje z archiwaliami, a całość dopełnia autorską narracją.

Polecam.