Operacja Pastorius-plan Hitlera ataku na Nowy Jork

Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, naziści  opracowywali szereg szczegółowych planów ataku na Nowy Jork i wschodnie wybrzeże USA.

Były pomysły użycia super międzykontynentalnych pocisków rakietowych, pilotów samobójców  kamikadze, bombowców dalekiego zasięgu lub tajnych agentów.

Niektóre z tych strategii były bardzo ambitne, ostatecznie zdecydowano się na przetransportowanie łodziami podwodnymi niemieckich dywersantów na amerykańskie wybrzeże.

Mieli oni  przeprowadzić szereg akcji dywersyjnych między innymi:

• na stacji kolejowej „Pennsylvania” w Nowym Jorku,
• w elektrowni wodnej w Niagara Falls
• w hutach aluminium w stanach Illinois i Tennessee.

Mimo, że niemieccy szpiedzy dostali się do wybrzeży wroga łodzią U-202 w ramach

„Operacji Pastorius”  ambitna misja okazała się spektakularną porażką, mimo wybrania i wyszkolenia ośmiu członków zespołu dywersyjnego, którzy wcześniej przebywali czasowo w USA .

Byli to: Herbert Haupt, Heinrich Heinck, Edward John Kerling, Richard Quirin, Werner Thiel, Herman Otto Neubauer, Ernest Burger oraz George Dasch.

Dwóch z dywersantów miało amerykańskie obywatelstwo, z kolei pozostała szóstka pracowała niegdyś w stanach.

Zespół dywersantów został wysłany do Ameryki, aby wysadzić w powietrze mosty kolejowe, elektrownie i tunele, instalacje przemysłowe, czyli niezbędne do prowadzenia działań wojennych Ataki miały też zdemoralizować i wystraszyć ludność cywilną.

Zamierzenia  i plany grupy dywersantów były śmiałe i odważne. Jednak niemieccy dywersanci zostali zdemaskowani po dwóch dniach pobytu na ziemi amerykańskiej w wyniku obławy zorganizowanej przez FBI.

Wszystkich dywersantów postawiono przed Sądem Wojskowym w Waszyngtonie. Prezydent Roosevelt postanowił złagodzić wyroki jedynie tym, którzy zgodzili się na współpracę z FBI.

W Niemczech, mimo fiaska misji sabotażowych, Hitler chciał obsesyjnie zobaczyć Nowy Jork w płomieniach.Jego zdaniem, potężny rywal po drugiej stronie Atlantyku, musiał być zmuszony do zaprzestania prowadzenia wojny przez kilka dobrze zaplanowanych ataków .

Gdy widmo przegrania wojny coraz bardziej docierało do hitlerowców, ich nadzieje skupiły się na rozwoju tzw broni „cud „.

Centrum badawcze w Peenemünde na Bałtyku na wyspie Uznam, był to jeden z najważniejszych obiektów, aby takie pomysły urzeczywistnić.

W tym samym obiekcie, w którym wyprodukowano pierwsze rakiety V-2 w 1942 roku miała powstać silniejsza rakieta o nazwie „Amerika Rocket” w ostatnich miesiącach wojny.

Przynajmniej w teorii, destrukcyjna pomysłowość inżynierów, naukowców i techników Niemieckich nie miała granic. To oni stworzyli ideę wyposażenia okrętów podwodnych w pływające platformy do uruchomienia zmodyfikowanej wersji rakiet V-2 w kierunku USA.

Statki te były pierwszymi okrętami podwodnymi będącymi w stanie wystrzeliwać rakiety balistyczne przeciwko celom na lądzie z morza.

W końcu żaden z planów ataku na Stany Zjednoczone  za pomocą wykorzystania zaawansowanych broni nie powiódł się i żadne pociski dalekiego zasięgu nie pojawiły się nad panoramą USA.

Niestety, nie jest tajemnicą, że rozwój technologii wojskowych nazistów był możliwy jedynie poprzez  pracę przymusową więźniów, których tysiące zginęły w obiektach badawczych i tajnych podziemnych fabrykach.